Αμφιμονοσήμαντη αγάπη μου, για μια ακόμη φορά θα ήθελα να σου περιγράψω τις συντεταγμένες του εφαρμοστού διανύσματος που έχει αρχή την καρδία μου και πέρας τα μάτια σου, μάτια που αποτελούν ταυτοτική συνάρτηση των δικών μου.
Όταν βλέπω τις καμπύλες της γραφικής σου παράστασης το μυαλό μου τείνει στο μέγιστο κάτω φράγμα της φραγμένης σκέψης μου. Όταν νιώθω το άγγιγμα σου η χημική μου ισορροπία διαταράσσεται. Το σύστημα μου μετατοπίζετε προς εκείνη την κατεύθυνση, που τείνει να αναιρέσει την επιφερόμενη μεταβολή που προκάλεσες.
Μα το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο 18gr. αγάπης που καίγονται όταν τα χείλη μου ενώνονται με τα δικά σου. Λόγο πλαστικής κρούσης αυτών η κινητική μου ενέργεια μετατρέπετε σε δυναμική εξαιτίας των επτά ουρανών στους οποίους με ανεβάζεις με τα φιλιά σου. Η βελόνα του αμπερόμετρου της καρδιάς μου κοντεύει να σπάσει λόγω του υψηλού ρεύματος που με διαρρέει στο άγγιγμα σου.
Μα όταν βρίσκεσαι μακριά μου η ορίζουσα μου μηδενίζετε και το σύστημα γίνεται αδύνατο. Μόνο όταν σε έχω στην αγκαλιά μου είναι η ορίζουσα ±0 και έχω μοναδική λύση να σου δείξω την αγάπη μου . Μια αγάπη που όλα της τα σημεία ανήκουν στην ίδια κλάση ευθύγραμμων συγγραμικών διανυσμάτων. Γι’ αυτό λατρεία μου, σου ζητώ να κρατήσεις για πάντα την αγάπη μου, ανεξάρτητα του όγκου και της συγκεντρώσεως σε Κ.Σ ( κανονικές συνθήκες) πίεσης και θερμοκρασίας.
