Ήταν δυο οικογένειες και βρέθηκαν μετά από πολύ καιρό.
Λέει ο ένας άντρας στον άλλο
– Τί γίνεται; η κόρη σου;
– Καλά είναι ρε φίλε. Ήταν στη Θεσσαλονίκη, γνώρισε ένα παιδί, κι αποφάσισαν να αρραβωνιαστούνε. Ανεβήκαμε λοιπόν όλη η οικογένεια στη Θεσσαλονίκη, γλέντια, ιστορίες, μετά από καμιά 10αριά μέρες τα παιδιά χωρίσανε.
– Τί λες ρε φίλε; Αλήθεια; Χωρίσαν τα παιδιά;
– Ναι ρε φίλε. Μετά γνώρισε ένα παιδί απ’ το Βόλο, καλό παιδί, τον αγαπούσε, την αγαπούσε κι αποφάσισαν να αρραβωνιαστούνε. Ανεβήκαμε λοιπόν πάλι όλη η οικογένεια στο Βόλο, γλέντια, ιστορίες, μετά από καμιά 10αριά μέρες τα παιδιά χωρίσανε.
– Τί λες ρε φίλε; Πάλι χώρισαν τα παιδιά;
– Ναι ρε φίλε. Μετά γνώρισε ένα παιδί απ’ τα Γιάννενα. Ε, εντάξει, καλό παιδί, αγαπιόντουσαν και πάλι αποφάσισαν να αρραβωνιαστούνε. Ανεβήκαμε λοιπόν πάλι όλη η οικογένεια στα Γιάννενα, γλέντια, ιστορίες, μετά από καμιά 10αριά μέρες τα παιδιά χωρίσανε.
– Τί λες ρε φίλε; Πάλι χώρισαν τα παιδιά;
– Ναι ρε φίλε. Αλλά όλο για τη δική μου κόρη μιλάμε. Για πες μου, η δική σου κόρη τί κάνει;
– Ε, εντάξει ρε φίλε κι η δικιά μου που****να είναι, αλλά δεν το γιορτάζουμε συνέχεια!!!
